Seppe De Pauw, een van onze leerlingen, is een van de tien afgevaardigden die zich mogen buigen over de Vlaamse eindtermen. We schreven daar hier onder andere al over.
Op 15 april mocht hij een parlementariër uitkiezen om een dag met hem de lessen te volgen, en daardoor zagen we Bruno Tobback een dagje bij ons op school. Seppe schreef daar zelf al een verslagje van.
Maar, op de site van de Vlaamse Scholierenkoepel vonden we een stukje dat Bruno Tobback zelf over onze school geschreven heeft. We geven het u graag even mee:
Bruno Tobback
Mijn naam is Bruno Tobback. Ik volgde een dag les in het Atheneum Mariakerke tijdens de Terug naar de
klas actie van de Vlaamse Scholierenkoepel. Hieronder kan je mijn feedback lezen.
Deze zaken zijn me echt opgevallen:
Hoe intensief het is om een hele dag les te volgen en hoeveel concentratie het vraagt om van het ene naar het andere vak te springen. Eerst groepsgesprekken over eindtermen, dan Latijnse grammatica gevolgd door les over de productiefactoren in de economie. En dan ben je nog niet eens halfweg door de schooldag.
Voor jonge hersenen is dat blijkbaar nog goed te behappen maar zelfs voor een nog vrij goed functionerend ouder brein is het toch een oefening in bescheidenheid. Ik zal het rapport van mijn eigen dochter nooit meer bekritiseren zonder daar even aan te denken…
Dit is in al die jaren nog niet veranderd:
Het verschil in stijl en aanpak van de verschillende leerkrachten. Ik ben er geen enkele ‘slechte’ tegen
gekomen. Integendeel zelfs, ik heb vooral mensen gezien die op hun eigen manier echt proberen om iets over te brengen waar ze achter staan, zelfs als de omstandigheden tegenzitten en je de werking van het internet moet duidelijk maken terwijl de verbinding in de klas niet werkt.
Maar net zoals vroeger speelt de eigen persoonlijkheid flink mee (gelukkig maar) en net zoals toen weten de leerlingen dat heel goed aan te voelen.
Ik heb het eten in de refter niet geprobeerd omdat ik er door de leerlingen voor gewaarschuwd was. Dus
blijkbaar is er ook op dat vlak nog niks veranderd.. 🙂
Hier werd ik écht blij van:
In één woord: motivatie. Als de school die ik bezocht heb model mag staan voor heel Vlaanderen, dan heb ik vooral gezien hoeveel moeite er gedaan wordt om met al bij al beperkte middelen en in soms lastige omstandigheden (leerkrachten die op korte termijn moeten invallen in vakken waarmee ze nog niet helemaal vertrouwd zijn, materiaal dat tegenwerkt,..) de leerlingen toch ieder lesuur een stapje verder te brengen. Alle respect daarvoor en het bewijst hoe de menselijke “software” het belangrijkste ingrediënt blijft van goed onderwijs.
Er wordt vaak gezegd: ‘elke dag leer je iets nieuws’. Dit heb ik op 15 april bijgeleerd:
Ik heb de ‘plusquamperfectum’ nu beter begrepen dan toen ik zelf nog Latijn volgde.. met dank aan een strak gerunde les Latijn en een klas met leerlingen die duidelijk beter hadden opgelet dan ik vroeger 🙂
Hier wil ik, op basis van mijn ervaringen op 15 april, in mijn job werk van maken?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen echte ‘deskundige’ ben in onderwijsbeleid dus om mijn eigen ervaringen te vertalen in heel concrete maatregelen is er zeker meer tijd nodig. Maar ik ga in ieder geval geen debat over het onderwerp meer laten voorbijgaan zonder na te denken over wat een maatregel kan betekenen voor het werkcomfort van zowel leerlingen als leerkrachten én schooldirecties.
Het is heel fijn om te zien met hoeveel inzet en geduld iedereen de grote en kleine problemen aanpakt, maar het is in mijn ogen niet oké om daar steeds op te moeten rekenen. Als al die creativiteit en energie niet moesten besteed worden aan het dichtrijden van gaten, dan zouden ze kunnen dienen om écht een stap verder te komen.
En daar kan iedereen alleen maar beter van worden.
Geef een reactie