Zo’n twee jaar geleden bespraken we met de leesclub het boek “Americanah” van Chimamanda Ngozi Adichie. Toen al kwam het essay “We should all be feminists” van dezelfde schrijfster even ter sprake. Datzelfde jaar gaven we dat essay mee aan onze zesdes toen ze afstudeerden.
Nu vonden we dat we het ook maar eens moesten lezen en bespreken, en dat gebeurde. Door omstandigheden waren we maar met een paar, maar dat maakte het gesprek er niet minder pittig om. Mevrouw DeVreese kon er niet zijn, maar had het essay wel gelezen, en vond het eigenlijk een beetje eenzijdig toegespitst op Nigeria, en ook niet verregaand genoeg.
Tijdens de discussie werden we het er uiteindelijk over eens dat het punt dat Adichie wil maken, niet het échte seksisme als #metoo is, of het “pure” feminisme, maar wel de lichte vorm van paternalisme die in onze maatschappij en cultuur zit ingebakken. Zo vertelde Jemma dat zij in de judo altijd zachter wordt aangepakt omdat ze een vrouw is, en zeker als ze op training komt in een jurkje, met hakken, roodgestifte lippen en gelakte nagels. Of als er op restaurant wijn moet geproefd worden, dat dit automatisch aan de man in het gezelschap wordt gevraagd.
Het lijkt wel alsof je je als vrouw, om ernstig genomen te worden, moet gaan gedragen als een man. Adichie beschrijft dat zelf ook, wanneer ze lesgeeft in een strak pak in plaats van in het leuke rokje dat ze had willen dragen. Ook mevrouw Rombaut vertelde dat een vriendin tijdens haar studies Burgerlijk Ingenieur gewoon vaker mocht antwoorden wanneer ze haar haar in een staartje had en een jeans droeg, dan wanneer ze opgemaakt was en een jurk aan had.
Is het invoeren van vrouwenquota op kieslijsten en mandaten dan een oplossing? We waren het erover eens dat dit ook niet de meest ideale oplossing is – omdat men dan soms niet de meest geschikte persoon kiest, maar een vrouw enkel en omdat ze een vrouw is – maar dat het wel het begin kan zijn van een mentaliteitswijziging. We komen van ver, maar er is nog een lange weg te gaan.
Al bij al was het een aangenaam gesprek, aangevuld met koffie, thee en cupcakes. Meer moet dat niet zijn!
Op dinsdag 15 mei om 16.15 uur komen we opnieuw samen, dit keer om ‘La carte et le territoire’ van Michel Houellebecq te bespreken. U bent bij deze van harte uitgenodigd!
Geef een reactie