Zeg Vic, je dacht toch niet dat we je vergeten waren, hé? Hoe zouden we dat ook ooit kunnen?
Twee jaar geleden kwam je lachend de klas binnen, met een fles Kidibul en een appeltaart. Je werd zestien, en de wereld mocht het weten. En je vrienden, die mochten meegenieten.
Een week later kwam er verpletterend nieuws: onderweg naar de scouts was je met de fiets gegrepen door een auto. Je zou voor altijd zestien blijven, Vic.
Maar wij – je vrienden, je schoolmakkers, je familie, je scoutsmaten, je leerkrachten – wilden niet jouw dood herdenken. Daarvoor hield je zelf te veel van het leven, Vic, je slenterde er doorheen op je gemak. En dus gaven we een feestje. Een feestje in de binnentuin, met Kidibul, taart, ballonnen, vlagjes, goeie muziek, en een groot deel van jouw vrienden, voor jouw achttiende verjaardag.
Je zou het fantastisch gevonden hebben, Vic, en met een grote grijns gezegd hebben dat het goed was. Dat vonden wij ook. Nog eens een dikke merci voor de mensen van de Ouderwerking voor de organisatie!
Enne, Vic?
Tot volgend jaar!
Oh, en de rest van de foto’s van je feestje kan je hier bekijken.
Geef een reactie