Monoloog “Zeemeermin”

Gisteren en vandaag kregen al onze derdes en vierdes de korte monoloog “Zeemeermin” van Jaouad Alloul te zien.

Deze monoloog handelt over een man die vertelt hoe hij als jongere vaak met onbeantwoorde vragen bleef zitten en het gevoel had geen kritische vragen te mogen stellen. Als jongste van acht in een islamitisch gezin had hij het gevoel zichzelf niet te mogen zijn. Elke opgroeiende jongere doorloopt wel eens een identiteitscrisis; als daar dan nog een worsteling met de geaardheid bij komt kijken… Met de monoloog roept Jaouad jongeren op kritisch te zijn tegenover de dingen die hen voorgeschoteld worden. Jongeren moeten hun eigen vragen kunnen stellen, en vooral vragen blijven stellen.

Het stuk begint met een korte inleiding door iemand van de VZW “Wel jong niet hetero”, waarna een kort stukje op een dutar volgt, een instrument dat zijn oorsprong in Perzië kent, gespeeld door een jongedame. Op zich al merkwaardig, want dit instrument wordt normaal enkel door mannen bespeeld. Dan zien we Jaouad Alloul bidden, compleet met gebedsmatje. Hij neemt ons mee naar zijn jeugd, waar hij in de Koranschool de vraag stelde wat er gebeurt met mensen die in pakweg de Himalaya wonen in een bergdorp en niet weten dat er zoiets bestaat als een god. Gaan zij dan per definitie naar de hel? Wanneer Jaouad geen antwoord krijgt op die vraag, begint hij zich enkel nog meer vragen te stellen. Rond zijn twintigste wordt het proberen passen in een voor hem uitgestippeld keurslijf hem te veel en besluit hij dat hij zijn eigen weg moet gaan, met alle gevolgen die deze beslissing met zich mee brengt.

Met ‘Zeemeermin’ wil Jaouad Alloul breken met stereotypes en bruggen bouwen tussen mensen, ongeacht herkomst, geslacht of geaardheid. Hij trekt met de voorstelling naar scholen om uit te leggen aan jongeren dat het normaal is om anders te zijn, ook binnen de soms strikte regelgeving van een geloof. Want uiteindelijk dringt de vraag zich op: wat is normaal? Je moet je als jongere – maar ook als volwassene – blijven kritisch opstellen, en zelf een mening durven vormen. Sluit die aan bij wat je omgeving wil, prima, maar is die afwijkend, dan moet ook dat kunnen.

Na afloop trad Alloul met de leerlingen in gesprek, ging bij momenten zelfs de confrontatie aan, en ging daarbij geen enkel moeilijke vraag of onderwerp uit de weg. Dit zorgde ervoor dat de leerlingen, na enige aarzeling, ook pertinente en vaak zeer volwassen vragen durfden stellen.

We hopen als school vooral dat de voorstelling hen heeft aangezet om na te denken over zichzelf, hun medeleerlingen en hun gedrag tegenover elkaar. Jaouad was in ieder geval onder de indruk van onze kritische en intelligente leerlingen en onze warme school.

Alle foto’s van de voorstelling kan je hier bekijken.