Wanneer de tweedes in de lessen Latijn zich een volledig semester buigen over de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus, de gevolgen ervan voor Pompeji en de stad die we nu nog hebben, dan kan het niet anders dan dat ze daar na een tijdje helemaal van doordrongen zijn.
En als je ze dan een gedicht laat schrijven over diezelfde uitbarsting, dan krijg je soms gewoon pareltjes binnen.
Mevrouw Rombaut fotografeerde een paar van die gedichten van haar leerlingen. We laten u even meegenieten.
Of de tekst van het gedicht van Lara-Nanou Vercruysse:
Wanneer we vluchten grijp ik naar je hand,
laat ik je stoppen tot stilstand.
Dan laat ik je in mijn armen schuilen tegen al de tranen die we huilen.
Gekrijs vult onze oren, ik staar in je ogen die me mogen doorboren.
Ik hou je vast dicht tegen me aan en laat de zwarte as over ons gaan.
Terwijl onze zuurstof afneemt en je adem het begeeft, zorg ik
Zorg ik dat je deze laatste seconden nog met mij samen leeft.
Wanneer we onze ogen sluiten en ik je mijn laatste woorden toevertrouw,
Hoeveel ik van jou hou
Wat kan ons nu nog gelukkig maken?
Geef een reactie