Het was met hoge verwachtingen dat we met zo’n twintigtal naar Brugge trokken: het Brussels Philharmonic en het Vlaams Radiokoor die “Peer Gynt” van Edvard Grieg brengen, het is niet van het minste.
En jawel, de verwachtingen werden ingelost: de muziek was spitant en de zangpartijen loepzuiver. Maar vooral: de voorstelling was niet zomaar een concertante. Ik was op voorhand een beetje bang dat het verhaal van de Noorse Hendrik Ibsen niet echt duidelijk ging zijn, maar verteller Filip Jordens kweet zich met verve van zijn taak, en de tekeningen van Gerda Dendooven waren ronduit betoverend: laag na laag voegde ze toe, om dan weer uit te gommen wat nodig was.
We halen er even een deeltje van de tekst van het programmaboekje bij: “Peer Gynt. Wereldbekend door enkele minuten muziek van Edvard Grieg, maar zo goed als onbekend als toneelstuk uit 1867 van Henrik Ibsen. Dat Ibsens vertelling geen universeel gekend sprookje werd, heeft wellicht veel te maken met de nogal ingewikkelde plot en de vele onverwachte ‘twists’ die de toeschouwer meer dan eens in verwarring brengen. Wie zich wil laten meeslepen door het verhaal van Peer Gynt moet dan ook de nodige flexibiliteit en ruimdenkendheid aan de dag leggen. Zo is er een moment waarop het hoofdpersonage zich plots in Marokko bevindt, zonder enige duidelijke aanwijzing van het hoe of waarom. Dit soort dramaturgische ingrepen tart elke temporele en geografische logica. Dat de muziek van Grieg op deze momenten alles behalve Marokkaans klinkt, versterkt alleen maar de mentale rekbaarheid die nodig is om mee te blijven in dit vreemde verhaal. De rode draad is de relatie tussen de rondzwervende Peer Gynt en de verschillende vrouwen die zijn pad kruisen. Hierbij wordt geen al te fraai beeld geschetst van de protagonist. Van bij het begin wordt hij voorgesteld als leugenachtig en zelfzuchtig, als iemand die boven alles zijn eigen belangen behartigt. Hebzucht en ontucht zijn dan ook terugkerende motieven die ervoor zorgen dat Peer Gynt telkens weer het deksel op de neus krijgt, om uiteindelijk toch door een vrouw gered te worden.”
We keken ademloos, applaudisseerden uitbundig, en moesten toen nog een hele tijd wachten tot we onze trein terug naar Gent hadden. Dat wachten deden we dan maar in het foyer van het Concertgebouw, waar onze leerlingen nog maar eens lieten zien dat je echt overal met hen kan komen: meteen maakten ze zich meester van de grote vleugel die er staat en vergastten ze de aanwezigen op prachtige pianomuziek. Dat belooft alvast voor de proclamatie!
Geef een reactie