Scholenbanden

logo_scholenbanden_280px

Scholenbanden is een project tussen het GO! atheneum Mariakerke en St. Mary’s High School in Kiruhura, Rwanda dat al sinds 2009 loopt. De leerlingen in het project willen het contact tussen beide scholen versterken om zo meer over elkaar te weten te komen. Het zijn immers twee totaal verschillende werelden, en er valt niet te ontkennen dat we veel van elkaar kunnen leren. De overkoepelende organisatie is ‘VVOB – Scholenbanden‘, waarbij onze school al een gevorderde scholenband heeft met Kiruhura. Meer informatie kan je daarover hier vinden, samen met een filmpje van Kiruhura.

Het project werd opgestart door mevrouw Vanlommel die zelf nog in Rwanda lesgaf voor VVOB. Meerdere collega’s zijn regelmatig betrokken bij het project en/of verwerken leerinhouden over Rwanda in hun lessen: mevrouw Christiaens, mevrouw Van Bossche, mevrouw Neirings, de collega’s levensbeschouwing. Met eventuele vragen kan je bij de leerlingen Bram Coenye en Zoé Van Hulle terecht want zij volgen het project reeds jaren mee op. Bovendien kan je met algemene vragen over het project of indien je interesse hebt om een steentje bij te dragen, terecht bij mevrouw Vanlommel of één van de andere leerkrachten of leerlingen via smartschool.

Het hoofddoel van het project is contact onderhouden met St. Mary’s High School, waar we momenteel vrij goed in slagen. We schrijven (en krijgen) brieven, we chatten via facebook, we skypen af en toe en we wisselen new flashes uit, waarin we elk semester bespreken wat voor belangrijke zaken er hebben plaatsgevonden in beide scholen. De scholenband heeft dan ook een eigen Facebookpagina. Ook zeer belangrijk is het feit dat het de bedoeling is dat er op pedagogisch vlak een uitwisseling leerkracht-leerkracht is. Het zijn dus niet enkel leerlingen die actief betrokken zijn. Het is wel degelijk de bedoeling om IN de les met (en/of rond) de scholenband te werken en om concrete les tips uit te wisselen tussen collega’s.

Verder komen vele ideeën en initiatieven van de leerlingen die bij het project betrokken zijn. Dit zijn leerlingen van alle leeftijden die vrijwillig meehelpen, meedenken en meedoen. Nieuwe leden zijn altijd meer dan welkom!

De groep organiseert maandelijks bijeenkomsten waarbij er nieuwe ideeën besproken worden en waar er gebrainstormd wordt over mogelijke activiteiten die we kunnen organiseren om onze zusterschool te helpen. Deze vergaderingen vinden plaats tijdens de schooluren (voornamelijk dus tijdens de lunchpauzes) in een klaslokaal. Waar we de voorbije twee jaar mee bezig zijn, is het optimaliseren van sportparticipatie voor meisjes omdat we merken dat dit in beide scholen een werkpunt is. We zijn dan ook blij dat we subsidies van de provincie Oost-Vlaanderen hebben binnengehaald voor de bouw van een polyvalente zaal in Kiruhura, zoals wij deze ook hebben en waar we meer meisjes willen zien sporten over de middag. Zo hebben wij op donderdag 13 oktober 2022 een gemengd badmintontornooi georganiseerd 2 tegen 2 waaraan meisjes hebben deelgenomen. We willen in de toekomst andere sporten voor meisjes aanbieden en dit met behulp van onze eigen leerlingen die specifieke talenten hebben.

Hier alvast enkele foto’s van het badmintontornooi waar je ziet dat ook mevr. Vanlommel, mevr. Van Bossche en dhr. Lescur een spelletje badminton leuk vinden (nog wat foto’s via de volgende link: google drive)

Naast het promoten van sport besteden we ook aandacht aan het communiceren rond vrede en onderlinge dialoog. Zo hebben we reeds twee jaar op rij acties gedaan in beide scholen in teken van de ‘Internationale dag van de vrede’. We kregen bezoek van Gerdi Ampe van de vzw Umubano en ook Nando Kerkhove, oud leerling van de school was aanwezig om zijn stage-ervaringen in Kiruhura te delen en om ons onder te dompelen in de Intore dansen. Hiervan ook enkele sfeerbeelden en het voor zich sprekende spandoek dat in Kiruhura werd ontwikkeld ter gelegenheid van deze dag.

 

Als kers op de taart wisselen we soms ook concreet leerkrachten en leerlingen uit! Zo zijn enkele leerlingen van onze school met twee leerkrachten naar Rwanda geweest in 2014; was er bezoek uit Rwanda in het najaar van 2016, en gingen twee leerlingen met twee leerkrachten opnieuw naar daar in augustus 2017. Daarvoor proberen we nu ook geld in te zamelen zodat we hopelijk de komende 2-3 jaar dit nog eens kunnen doen. Met alleen subsidies komen we er niet en dus verkopen we op onze school o.a. koffie die rechtstreeks uit Rwanda komt en waar vnl. vrouwen aan de slag zijn en op die manier een inkomen hebben voor de familie. We verkopen op opendeurdagen, oudercontacten en we gaan ook rond in Mariakerke.

We hopen dat er altijd genoeg geïnteresseerden zullen zijn om dit leuke project te blijven voortzetten, zodat we informatie, lesmateriaal en brieven zullen kunnen blijven uitwisselen en zodat de vriendschapsband tussen beide scholen kan blijven bestaan!

 

We geven je hier ook even het verslag mee van Leen Hertens, die in 2014 op inleefreis geweest is naar Kiruhura.

Leen: “Of ik het zag zitten om mee te gaan op inleefreis naar Rwanda om het scholenbandenproject ter plaatse te gaan bekijken? Die vraag hebben ze me geen twee keer moeten stellen. Ook van thuis uit werd ik gemotiveerd om deze reis te maken. Plots ging alles in een stroomversnelling: voorbereidingen, vergaderingen, inentingen, vliegtickets… Ik was er helemaal klaar voor. Het zou m’n allereerste ervaring in en kennismaking met Afrika zijn. Heel benieuwd en toch ook een klein beetje nerveus stapte ik het vliegtuig op.

Voor ik vertrok, betrapte ik mezelf erop dat ik, misschien onbewust, een aantal vooroordelen en clichés had waar ik aan dacht bij het horen van “Afrika”. Hierdoor vormde ik een (deels foutief) beeld. Al snel werd dat beeld bijgestuurd door de realiteit. We werden enorm open ontvangen door ons gastgezin. Zij hadden hun huis helemaal voor ons ter beschikking gesteld. Het weinige dat ze hadden, wilden ze direct met ons delen. Ze gingen zelfs ergens anders slapen, zodat wij hun kamers konden gebruiken. Hoe cliché dit ook mag klinken, maar het viel me direct op hoe gelukkig die mensen waren dat ze dit voor ons konden doen. Ik voelde me er enorm welkom.

Anderzijds bleek een deel van de verwachting dan weer wel waar te zijn: kinderen lopen er op blote voeten en in gescheurde kleertjes rond en met een stok of een gescheurde bal kunnen ze zich uren bezig houden.  Door die kindjes zo bezig te zien, begin je natuurlijk na te denken over hoe goed wij het thuis eigenlijk wel niet hebben. Dat het absoluut niet nodig is om te zeuren als de bus weer eens 2 minuten te laat is of als we van onze ouders de taak krijgen om de vaatwasmachine te legen of wanneer we voor school veel werk hebben.

Het is een enorm cliché te zeggen dat je anders gaat denken over de wereld als je op plekken zoals deze bent geweest. Maar het is een cliché dat ik alleen maar kan bevestigen. Ik ben me veel bewuster geworden van wat we hebben en hoe blij we daarmee mogen zijn.

In de lange rit in het busje van het gastgezin in Kigali naar de school van het project in Kiruhura konden we genieten van het wondermooie uitzicht van dit land. Het was prachtig. We begonnen aan een fantastisch avontuur, een reis die ik nooit zou vergeten.

Op de school zelf werd ik positief verrast. Opnieuw werden we heel open verwelkomd, deze keer door de leerkrachten en leerlingen van de scholenbandengroep. We kregen een rondleiding doorheen de school. De meeste klassen zagen er vrij kaal uit, het bord was overal heel vuil, de klassen zaten overvol met leerlingen en schoolboeken waren er niet of amper. Vol trots toonde de chemieleerkracht het spiksplinternieuwe labo. Daar kon onze school zeker en vast een voorbeeld aan nemen!!

Ondanks deze dingen verschoot ik toch op een positieve manier van wat er wel aanwezig was en hoe duurzaam de school was. De kostuums werden er zelf gemaakt, een deel van het eten werd zelf gekweekt en de overschotten werden aan varkens gegeven zodat niets verloren ging.

De reis liet me dingen op een andere manier bekijken, maakte me meer bewust van hoe het is op sommige plekken in de wereld. Het was absoluut niet bedoeld om de wereld te verbeteren; dat is ook absoluut niet realistisch. Toch ben ik blij met de kleine dingen die werden bereikt zoals de leerlingen kennis laten maken met de Belgische cultuur door het fotodagboek dat we voor de reis maakten. Daarin toonde we onze eetgewoontes, dagdagelijkse bezigheden, hobby’s etc.

Het was een onvergetelijke reis waar ik ondanks de toch wel vrij grote cultuurshock enorm van heb genoten. Zowel van het gastgezin in Kigali, de leerlingen op school als de prachtige natuur, het eten en alle andere dingen die we daar hebben meegemaakt. Augustus 2014 zal een periode zijn die ik niet snel vergeet!”

 

Met dank aan Bram Coenye uit 4NAWE1 voor dit verslag (14/11/2022).