We proberen onze leerlingen zo veel mogelijk te ondersteunen en te motiveren in deze barre tijden, maar ook leraars kunnen soms dat extra zetje wel gebruiken. Ook voor ons zijn dit zeer rare tijden waarin we ons flexibel moeten opstellen, voortdurend schakelen van het ene systeem naar het andere, onze minutieuze planning telkens weer moeten omgooien en lesgeven in een klas waarbij je de leerlingen hun gezichtsuitdrukking niet eens kan zien.
Toen er plots tijdens het weekend voor de leerkrachten een berichtje kwam van ene “Willy de Weldoener” via Smartschool, ging dan ook menig wenkbrauw omhoog. Een mysterieuze boodschap, mét filmpje.
Deze Willy beweerde dat hij een verrassing voor ons had op maandag om 11.00 uur in de eetzaal. In grote getale gingen we effectief een kijkje nemen en werden verwelkomd met een grote ketel fantastische wortelsoep. Dankbaar namen we elk een bekertje in ontvangst.
Maar wie zou die Willy zijn? Directie? Een medeleerkracht? De ouderwerking? Meteen werd er druk gespeculeerd en een aantal vermoedens ontkracht. Wijzer waren we echter niet geworden.
Op dinsdag werd het plots nog vreemder: nu bleek er ook een hele hoop leerlingen in het complot te zitten! Want elke leerkracht die het vijfde lesuur les had, kreeg plots een roos in handen gestopt. En voor wie op dat moment niet aan de slag was, stond er nog een volledige vaas te wachten in de leraarskamer.
De Willykoorts begon toe te slaan onder de leraars: wie zou dat toch kunnen zijn??? Willy zelf verhoogde nog de spanning: “Maar hoe gaat het reeds met uw zoektocht? Vele complottheorieën zijn mij ter ore gekomen, derhalve voel ik mij genoodzaakt een kleine tip van de sluier te lichten: ik vertoef meer in de leraarszaal dan in de administratieve gang.”
Niet de directie dus. Hmmm… Iedereen begon de ander met argusogen te bekijken.
En toen stonden er woensdagmorgen plots van die minikoffiekoekjes in de leraarszaal. Met groeten van Willy, uiteraard.
De Willygekte begon nu helemaal toe te slaan en Willy werd hét gespreksonderwerp onder de leraars in de gangen, de leraarskamer en de eetzaal. Wie oh wie?
En Willy zelf verkneukelde zich en stuurde ons andermaal een bericht: ”
Het is ietwat vervelend, ik weet het. Ik weet wie jullie zijn, maar jullie niet wie ik ben.
En ook na mijn bericht van gisteren, hoor ik opnieuw verschillende pistes die niet lijken te kloppen. Ook de tip van die lange sluier van gisteren lijkt jullie geen duidelijkheid te brengen. Laat ik wat meer over mezelf vertellen. Ik ben Willy, 5 is mijn lievelingsgetal, ik hou van lekker eten, voetbal en ook een uitdagende escape room kan me blij stemmen. Ik heb een warm hart en deel graag met andere mensen. Mijn lievelingsliedjes zijn ‘It’s oh so quiet’ van Bjork, ‘Riders on the storm’ van The Doors, ‘Lovin you’ van Minnie Riperton en ‘Laat de zon in je hart’ van Willy Sommers. Of was het ‘Zeven anjers, zeven rozen’?”
Op het bord in de leraarskamer kwamen de mogelijke namen te staan van de verdachten, de collega’s werden aangesproken in heuse ‘mol’stijl: “Ben jij Willy??? Of wie is het volgens jou? Ik denk X, maar dat kan niet want die houdt echt niet van voetbal. Y dan? Maar die muziek klopt niet…”
We geven het toe: we hebben ons zelden zo geamuseerd met zo’n onnozel spelletje, maar het deed vooral echt eens deugd.
Op donderdag kregen we een heuse schattenjacht voorgeschoteld, in de vorm van een behoorlijk moeilijk kruiswoordraadsel. Met vereende krachten werd het opgelost, en in de middagpauze – want dat was één van de oplossingen en niemand ging blijkbaar eerder kijken – trokken we naar de polyvalente zaal. Hmmm, niemand te bespeuren. Een aantal collega’s droop weer af maar bij een aantal andere viel de euro: het was toch een schattenjacht? Meteen werd er in elk hoekje gespeurd en gekeken, en toen zagen we iets staan op het basketdoel. Ahaaa! De stok werd gehaald, het pakje naar beneden gekegeld en geopend: jawel, een heuse schat! De chocolade werd uiteraard met de rest van de collega’s gedeeld, maar heel eventjes voelden we ons weer kinderen op speurtocht, en een grote glimlach was ons deel.
Maar iedereen keek naar iedereen, elk woord werd geanalyseerd, elke tip vakkundig ontleed, en sommigen gingen het veel te ver zoeken. We zagen nog net geen vergrootglazen en ‘my dear Watson’ opduiken. Ook op Whatsapp werd er druk gespeculeerd.
En toen stuurde Willy ons een laatste berichtje:
“Wat waren het ongelooflijk leuke dagen deze week. U gelooft het of niet, maar ik ben werkelijk overal. En ik kreeg heel wat te horen. Ik moest toch vaak eens lachen en begon soms wat te blozen. Jammer van die verdomde mondmaskers. Misschien hadden jullie me dan al veel vroeger ontmaskerd?
Mijn doel is echter wel bereikt: ik heb een glimlach op jullie gezichten getoverd en ik zag vandaag ook een mooi staaltje teamwork bij het oplossen van de quiz en het veroveren van de schat. Helemaal wat ik voor ogen had.
Sommigen gissen naar een reden achter mijn acties, maar denkt u eens even na, collegae, en maak de zelfreflectie: “Heeft u dit niet gewoonweg verdiend?” Vergeet tot slot ook niet wat er in de boom van ons logo hangt…
Het zou dan ook vreselijk ongepast zijn om jullie nog langer in spanning te houden. Morgen onthul ik mezelf. Maar hoe?
Verschillende onder jullie waagden al eens een gokje naar mijn identiteit en stuurden me hieromtrent een bericht. Toch steekt er voor mij één iemand met kop en schouders bovenuit. Deze ware ‘Sherlock Holmes’ vindt in de loop van morgenvoormiddag een usb-stick in zijn/haar vakje terug. Hij of zij moet dit meenemen naar de Europazaal om 13 uur waar iedereen die het wil weten kan verzamelen, op veilige afstand. De usb-stick en het digitale bord zullen het verdere werk verrichten.
Collegae, graag even wachten tot alle nieuwsgierigen aanwezig zijn in de gerenoveerde doch immer bekende Europazaal. Geduld is een schone zaak. Bij regenweer ontmoeten wij elkaar ginder om 13.15 uur. Dat is de logica zelve, me dunkt.”
Iedereen keek ernaar uit, er waren zelfs collega’s die al om 12.05 uur klaar waren met lesgeven, maar die nog speciaal wat langer bleven om toch maar te weten te komen wie Willy nu eigenlijk is.
Mevrouw Kielemoes vond de USB-stick en jawel, een heuse onthulling via een fijn filmpje!
Met heel veel dank aan de Willy’s! Jullie hadden wellicht nooit gedacht dat het zo erg zou leven, dat iedereen er zo zou in opgaan. Wel, ook voor ons was – en is – dit een zwaar jaar waarin we heel veel moesten en heel weinig mochten, en dan is zoiets natuurlijk bijzonder leuk om te doen!
Dank ook aan de leerlingen die soms mee in het complot zaten, maar vooral ook gewoon zwegen en vrolijk mee deden.
Geef een reactie