Op woensdag 22 november – al eventjes geleden, we weten het – ging een twintigtal leerlingen met een handvol leraars naar de KVS in Brussel, voor de voorstelling “Ifigeneia” op tekst van Maaike Neuville met een choreografie van Tessa Hall. Een beetje vreemd dat de jonge Nederlandse actrice, Adanna Unigwe, die per slot van rekening het stuk draagt, nergens vernoemd wordt in de persteksten.
De voorstelling zelf was zeer tekstueel, zeer cerebraal, en toch ook weer niet. De tekst wordt in een monoloog gespeeld door Adanna Unigwe, die dat zeer goed doet. Maar waarom er per se een choreografie moest bij zijn, dat vraag ik me af. Naar mijn aanvoelen brengt die niet zoveel bij aan het geheel, integendeel: het zijn de stukken waarin je gedachten afdwalen, waarin je plots aan de klusjes begint te denken die je nog moet doen, of de schoolagenda die je nog moet invullen.
Unigwe is Ifigeneia en schetst dan ook de omstandigheden waarin ze geofferd is: haar vader had de godin Artemis beledigd door het doden van een heilig hert, en die had haar het dierbaarste beloofd dat hij dat jaar zou krijgen. En diezelfde dag werd zij geboren, jawel. Wanneer Agamemnon dan in Aulis klaar staat om met een Griekse vloot naar Troje te vertrekken, wil de wind niet waaien en moet hij zijn dochter offeren. Eerst protesteert ze heftig, maar uiteindelijk stemt ze in en gaat ze vrijwillig de slachtbank op. Op het laatste nippertje redt Artemis haar en maakt haar een priesteres.
Maar is dat wat ze wilde? Wat als ze nee had gezegd? Wat als ze voor zichzelf was opgekomen, haar eigen mening had doorgedrukt? Wilde ze wel gered worden, overigens? Unigwe brengt een schitterende tekst met af en toe mooie rijmschema’s in een wervelend tempo. Die tekst wordt afgewisseld met behoorlijk fysieke scènes waarin ze bijvoorbeeld een gevecht uitbeeldt, of waarin ze minutenlang over lijnen loopt en zichzelf uitput. Zoals gezegd: de zin daarvan ontsnapte me een beetje, maar dat zal wel aan mij liggen. Ook de lange gefilmde scène – ik vermoed in Aulis – waarmee het stuk afsloot, was wel heel traag en slaapverwekkend. Ook daarvan is de zin me niet helemaal duidelijk.
De leerlingen deelden die mening. Zoals een van de leerlingen zei: “Als je het verhaal niet kent en het toneelstuk niet hebt gelezen, is het moeilijk te volgen.” Hij vond het saai. Ik snap hem wel.
Volgende keer beter.
Geef een reactie