Vrijdag 10 november verzamelden we om 18u40 in het station van Gent-Sint-Pieters. Deze keer was onze culturele uitstap niet in Gent maar in Brugge, dus namen we de trein. We waren allemaal opnieuw op ons paasbest gekleed, want er stond een klassiek concert op het programma.
Na de treinrit moesten we nog even stappen om het Concertgebouw van Brugge te bereiken. Het Concertgebouw is een indrukwekkend mooie, maar ook grote zaal. Dit zorgde ervoor dat het wel even duurde tot iedereen zijn plaats gevonden had. Nadat de lichten stilaan werden gedoofd, wachtte iedereen in spanning af. We zouden het War Requiem te horen krijgen van Benjamin Britten, gebracht door een sopraan, tenor, bariton, koor, jongenskoor, orgel en een orkest. Eerst kwam het enorme koor op het podium, gevolgd door het orkest en de solisten. Allen kregen al een groot applaus. Pas na afloop van het concert ben ik te weten gekomen dat het jongenskoor op het 2de balkon stond, terwijl wij op het 1ste balkon zaten.
Nadat de eerste violist ervoor zorgde dat alle instrumenten goed waren gestemd, begon het concert. Tijdens de uitvoering zagen we de vertaalde tekst boven het orkest geprojecteerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de tekst niet continu heb gelezen. De bezetting was namelijk zo groot dat ik soms ogen te kort kwam. Het was natuurlijk ook niet zo maar een tekst, het waren op muziek gezette gedichten van Wilfred Owen, een Engelse ‘War Poet’.
Ik zag duidelijk dat iedereen er immens lang voor had geoefend, want ze waren allemaal fantastisch op elkaar ingespeeld. Het mooiste van al vond ik het jongenskoor, zij zorgden voor een iets lichtere toon en ze zongen uiteraard ook geweldig goed. Het was dus jammer dat we ze niet bezig zagen, maar waarschijnlijk was dat juist de bedoeling. Na ongeveer een uur en een half sloeg de dirigent de laatste maat af. Dit werd gevolgd door een oorverdovend applaus en staande ovaties. Wat ik heel mooi vond, was hoe trots de dirigent was op wat de zangers en muzikanten die avond hadden neergezet, en terecht!
Heel tevreden, maar ook wel een beetje moe, keerden we terug naar het station om de trein te nemen naar Gent. Gelukkig was het de volgende dag zaterdag en moesten we niet om half negen aan de schoolbanken zitten.
Verslag door Kato Marynissen, foto’s van Fien Meesen, Flore Debusschere, Annelies Pauwels en Tijl Wienen, waarvoor dank! Alle foto’s kan u hier bekijken.
Geef een reactie