Wie vorig jaar bij ons op school zat, is het niet vergeten, kàn het gewoon niet vergeten zijn: Vic, een leerling uit 4 Grieks-Latijn, kwam half juni om in een tragisch verkeersongeluk, een week nadat hij zestien was geworden.
We wilden echter niet zijn dood herdenken, maar wel zijn gigantische levenslust, en hoe doe je dat beter dan zijn verjaardag te vieren? En dat is wat we gisteren deden: een verjaardagsfeestje voor Vic.
Zijn ouders waren er, zijn broer Leon, zijn vrienden, zijn klasgenoten, zijn scoutsmakkers. We luisterden naar een zeer emotionele brief van Leon, naar zijn favoriete muziek, en maakten het even stil. Wie wilde, kon een boodschap voor Vic of zijn ouders schrijven, die dan in een doosje werd gestoken voor zijn familie.
Daarna trokken we allemaal naar de binnentuin, waar een eenvoudige houten bank met een gedenkplaatje staat voor Vic. Gisteren stond ze nog even tegen de muur, daarna komt ze in het gras in de hoek te staan. Er werden kaarsjes gezet, en er werd even stilgestaan bij zijn dood.
Maar daarna, terug in het Open Leercentrum, was er taart, voor zijn verjaardag. Vorig jaar had Vic al zijn roste centjes verzameld uit zijn pennenzak, zijn boekentas, zowat overal, en had er in de LIDL een appeltaart mee gekocht. Geld is geld, maar er moest wel een kassierster uit pauze gehaald worden om de muntjes te tellen. Tranen hebben ze gelachen, en de taart smaakte des te beter. En daarom was er appeltaart, en Kidibul, en een fijn samenzijn. En stonden er twee grote emmers vol roste centjes die naar de Fietsersbond gaan. Elaine had haar ukulele meegebracht, en speelde een liedje voor Vic.
Met veel dank aan de mensen van de ouderwerking die voor alles hadden gezorgd.
Vic, wees gerust, we vergeten je niet. Nooit.
Geef een reactie